Ενα ιστολόγιο εξερεύνησης στο χώρο της εναλλακτικής θεραπευτικής


Κυριακή 31 Ιουλίου 2011

Για μια Υγιεινή της Ψυχής - μέρος α



Μετά  τη «φοβερή πανδημία» (φιάσκο) της γρίππης των χοίρων καθιερώθηκε λιγάκι  πιο φανατικά η πλύση και η απολύμανση των χεριών μας. Πόσες και πόσες εταιρείες δεν έσπευσαν να φτιάξουν τζελ απολύμανσης, που μάλιστα τοποθετήθηκαν σε στρατηγικά σημεία σε φαρμακεία και σούπερ μάρκετ (μέχρι και σε καταστήματα παιχνιδιών είδα)… Όλα προς χάριν μίας υγιεινής, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί έως και μικροβιοφοβία. Εννοείται οτι η ενδυνάμωση και η προστασία του οργανισμού μας από τα παθογόνα μικρόβια και τις τοξικές ουσίες είναι σημαντικό πράγμα – ξοδεύουμε χρόνο και χρήματα για τροφές «καθαρές» από χημικά, για φυσικά ή χημικά απολυμαντικά, για προληπτικούς ελέγχους υγείας, για άθληση… Όλα αυτά  για την υγεία του σώματος.

Σπάνια σκεφτόμαστε την υγεία και την υγιεινή της ψυχής. Κι όμως, (έχει επισημανθεί από πάμπολλους δασκάλους, στοχαστές, και θεραπευτές) η ασθένεια είναι μία δυσαρμονία της ψυχής και του πνεύματος, η οποία μπορεί να επωάζεται για χρόνια πριν εμφανιστεί στο υλικό επίπεδο ως ασθένεια του σώματος (δεν αναφέρομαι στις βαριές ασθένειες των μικρών παιδιών και των νέων, των οποίων τα αίτια – από μεταφυσική άποψη – διαφοροποιούνται αρκετά).

Σε παλιότερες εποχές η υγιεινή  της ψυχής είχε μεγαλύτερη προτεραιότητα: οι άνθρωποι ξεκινούσαν και τελείωναν την ημέρα τους με μία προσευχή, και η «ευχαριστία» πριν ή μετά το γεύμα ήταν καθημερινή πρακτική. Σήμερα όλο και λιγότεροι άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να το κάνουν – και η ζωή κυλάει σε πιο επιφανειακά και μηχανιστικά επίπεδα.

 Το άγγιγμα του βάθους χρειάζεται δέος, θαυμασμό, και ευλάβεια (χωρίς τα παρελκόμενα κάποιου θρησκευτικού δόγματος). Θαυμάζουμε τα ανθρώπινα επιτεύγματα και την τεχνολογία, αλλά σπανιότερα δίνουμε χώρο στον εαυτό μας να θαυμάσει τα φυσικά  φαινόμενα: να αφήσουμε τον εαυτό μας να μαγευτεί από τον νυχτερινό ουρανό, να αφήσουμε το τραγούδι ενός πουλιού ή την ομορφιά ενός τοπίου να αγγίξει την ψυχή μας, έτσι, χωρίς σκέψεις, χωρίς αναλύσεις… Οι παλιοί  αναγνώριζαν στα φυσικά φαινόμενα την παρουσία μίας σοφίας που τους υπερέβαινε, κι αυτό το ονόμασαν «Θεό» ή «Θεούς». Με την σταδιακή επικράτηση του υλισμού και της επιστήμης «χάθηκε» ο Θεός, χάθηκε και η μαγεία, το δέος, ο θαυμασμός, η ευλάβεια, και η ανθρώπινη εμπειρία κατάντησε  ρηχή και μονοδιάστατη. Βλέπουμε πλέον τον κόσμο αποκομμένο από τη Θεία του καταγωγή – έναν κόσμο φυσικών, χημικών, και μηχανικών νόμων  χωρίς νόημα και ηθική…

Αυτή η θεώρηση των πραγμάτων συρρικνώνει και τελικά φτωχαίνει την εμπειρία και την αντίληψή μας, και η ψυχή μας υποφέρει κατά τον ίδιο τρόπο που θα υπέφερε το σώμα μας από μερική αβιταμίνωση! Αυτό τις περισσότερες φορές δεν γίνεται αντιληπτό – δεν είναι κάτι που μπορεί να προσληφθεί από τις πέντε μας αισθήσεις στις οποίες βασιζόμαστε πλέον εξ ολοκλήρου (ως σύγχρονοι άνθρωποι).  Εξάλλου τα συνεχή και αδιάλειπτα ερεθίσματα που λαμβάνουμε μέσω των 5 μας αισθήσεων καταλαμβάνουν τόσο χώρο μέσα μας, που δεν έχουμε την ευκαιρία να προσλάβουμε οτιδήποτε άλλο. Ολες οι πνευματικές παραδόσεις (είτε είχαν ταμπέλες γνωστών θρησκειών είτε όχι) ανά τον κόσμο και τις εποχές τονίζουν  τη σημασία της σιωπής, της εσωστρέφειας, της αυτοπαρατήρησης, του να αφουγκραστεί κάποιος τον εσωτερικό του εαυτό… Αυτά κατά καιρούς ονομάστηκαν προσευχή, διαλογισμός, και αυτοσυγκέντρωση. Ολες οι πνευματικές διδασκαλίες μιλούν για την προσωρινή αποκοπή του ανθρώπου από τα ερεθίσματα των 5 αισθήσεων προκειμένου να έρθει σε επαφή με τον εσώτερο εαυτό του και με τη σοφία του σύμπαντος.

Ενας τρόπος να έρχεται κάποιος σε επαφή με τον εαυτό του και το σύμπαν είναι μέσω της βίωσης της Τέχνης – ένας άλλος μέσω της Φύσης. Είναι οι τρόποι να ενεργοποιηθεί το δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου μας, προκειμένου να εξισορροπηθεί η δράση του αριστερού…

Δεν μπορούμε να μιλάμε για ψυχική  υγιεινή εάν δεν έχουμε  βίωση της ομορφιάς και της αρμονίας, είτε μέσω της Φύσης, είτε μέσω της Τέχνης. Εάν δεν βιώνουμε, έστω και για λίγο, το συναίσθημα της ευγνωμοσύνης, και του δέους. Εάν δεν δίνουμε στον εαυτό μας το χώρο και το χρόνο να ακούσουμε την εσωτερική μας φωνή.

Τετάρτη 6 Ιουλίου 2011

Το ρέικι στις δύσκολες ώρες

Ζούμε ημέρες ζοφερές, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά. Εδώ και ένα χρόνο τα μάτια, η ψυχή και ο νους μας βομβαρδίζονται από ιστορίες καταστροφής, οι οποίες μας πλημμυρίζουν φόβο και σύγχυση. Δεν είναι μόνο οτι μας φοβίζουν οι όποιες αλλαγές, απειλείται η ίδια μας η επιβίωση, και ο νους μας δεν μπορεί να ησυχάσει τρέχοντας και κλωθωγυρνώντας το ένα τρομοσενάριο μετά το άλλο. Το σώμα αργά ή γρήγορα ακολουθεί: να οι κράμπες και τα πιασίματα, οι πόνοι και οι διαταραχές στο πεπτικό, οι αϋπνίες. Η αδρεναλίνη που εκκρίνεται από τα επινεφρίδια κρατά το σώμα και το νου σε μία εγρήγορση και μία επιφυλακή απίστευτα ενεργοβόρα, με αποτέλεσμα να συσσωρεύουμε κούραση. Κούραση σωματική, και κούραση ψυχική. Κούραση τέτοια που δεν μας αφήνει καν το περιθώριο να σκεφτούμε καθαρά! Τα ενοχλήματα στο σώμα μας και η συναισθηματική μας δυσφορία είναι τα καμπανάκια που προσπαθούν να μας αφυπνίσουν, αλλά λίγοι από μας τα εκτιμούμε ως τέτοια. Συχνά αντιδρούμε σπασμωδικά, με φόβο, και καταφεύγουμε σε γιατρούς και φάρμακα που σκοπός τους είναι να κατασιγάσουν τα νοσηρά συμπτώματα (και έτσι "να μας κάνουν καλά"). 
Μέσα σ' αυτό τον κυκεώνα και την ανασφάλεια που χαρακτηρίζει τις ημέρες μας, συχνά η εναλλακτική/ενεργειακή θεραπεία φαντάζει σαν μία άσκοπη πολυτέλεια. Θεωρώ πως ισχύει το αντίθετο.
Για την κούραση, το γιατρικό είναι η ενέργεια. Για την αδρεναλίνη, η χαλάρωση.
Ενέργεια παίρνουμε από τον ύπνο (ναι, αλλά πώς είναι ο ύπνος μας αυτό τον καιρό;), την τροφή (η οποία όλο και χειροτερεύει ως ποιότητα με την επεξεργασία που υφίσταται), και την αναπνοή (πόσο βαθιά και ήρεμα αναπνέουμε τον τελευταίο καιρό;). Και πώς να χαλαρώσουμε με τόσο φόβο μέσα μας και τόση επιθετικότητα γύρω μας;
Το ρέικι μας δίνει ενέργεια και χαλάρωση. Τόση ενέργεια και τόση χαλάρωση ώστε μετά από μία καλή συνεδρία να νιώθουμε ξεκούραστοι, με καθαρό το νου, και χαμογελαστοί. Σαν να έχουμε βγεί από έναν βαθύ και αναζωογονητικό ύπνο, κι ακόμα καλύτερα! Να μπορούμε να ρίχνουμε έστω και μία κλεφτή ματιά στον κόσμο και στη ζωή μας με άλλα μάτια. Και σιγά-σιγά,  αυτές οι κλεφτές ματιές να γίνονται όλο και λιγότερο φευγαλέες - έτσι ώστε μέσα μας να σταθεροποιείται μία κατάσταση θετική, μία κατάσταση όπου σκεφτόμαστε καθαρότερα και πιο δημιουργικά, μία κατάσταση όπου νιώθουμε οτι "μπορούμε να το παλέψουμε"... Με κάπως τακτικές συνεδρίες ο ύπνος μας βαθαίνει, οι σωματικές μας ενοχλήσεις ατονούν, και η γενική μας υγεία μπορεί να βελτιωθεί θεαματικά. Αλλά το σημαντικότερο, για μένα, είναι η επίδραση που έχει αυτή η καθαρή, φωτεινή ενέργεια του ρέικι στη σκέψη και στον ψυχισμό μας.
Αυτή τη φωτεινή ενέργεια έχουμε ανάγκη όσο τίποτα άλλο στις σκοτεινές μέρες που ζούμε...